متهم ردیف یک
شاید من آدم درستی نباشم واسه درد و دل. شاید خودم هم اگه با یه نفر مث خودم درد و دل کنم بدم میاد.
شاید متهم ردیف اول این داستان من باشم. گوش کنید.
یه روز یه مردی توی خیابون قدم میزد. حس بگیرید با اینجاش
گوشی زنگ خورد.
رینگ رینگ رینگ
"الو، سلام کجایی؟!
سلام، تو خیابون.
مشتی میشه بیای اینجا؟
نیم ساعت دیگه اونجام."
مرد توی ذهنش هیچی نمیگذشت. فقط خاطره هاش مرور میشد.
مرور سطحی. عمق نداشت. همه چی براش بدونه بعد شده بود. همه چی داشت کم کم میشد تو زندگیش یه خط
یه خط نوشته ی بی رنگ.
بیخیال بقیه داستان. اینجا بود که زندگش شده بود یه خط
یه خط بی هدف. یه زندگی برای هدف. نه هدفی برای زندگیش.
شاید شما فک کنید این مرد توی حرفاش توی داستان خیلی سنگین بوده. اما این مرد که بعدش توی ذهن شما همه نقش بست فقط داشت چیزایی که دیده بود رو میگفت.
اگه بخوام راحت براتون بنویسم اصولا آدما همینن. با توجه به محیط اطراف و اتفاقاتی که اطرافیان نزدیکشون باعثش میشن به تنگنا های زندگی دید بازتری نشون میدن و میتونن ساده ببیننشون. بعد ها باعث میشه حتی به فلسفه رو بیارن و بعد از اون حتی عرفان و ... اما در آخر به یک راه بی راه میرسن.
یه راه بی پایان.
اون جاست که همه فکر میکنن یه آدم موفق، آروم و زلال جلوشون داره راه میره اما اگه به درجه ای رسیده باشیم که بتونیم اونا رو درک کنیم دو حالت برامون پیش میاد اول این که تظاهر به نفهم بودن و دوم فهمیدن. راه دوم عقلانی تر هست. خب درست همین هست که بفهمیم اما میدونید بهترین راه خلاف اون فکر الان شما راه اول هست.
ما آدما تظاهر میکنیم بعد از یه مدتی. تظاهر به انسانیت. تظاهر به فلسفه. تظاهر به زندگی...
جایی که برای شما هم نزدیک است.
شاید نوشتن من رنگ پوچی بده، اما...
