شادباش نوروز

سالهایی که سپری میشن و خاطرات رو میسازن، مثل تمور توی مغز من. مثل سرطان. شاید من هم یه سرطانم واسه جامعه، سرطان بی پروای بی نصیب زندگی.

تنها چیزی که از ما ماند و نرفت خاطراتمان شده اند که آن ها هم مثل یک تمور در مغزمان بالا و پایین میروند. کرم هایی که از خاک بیرون آمده اند و در سلول های خاکستری مغزمان بالا و پایین میروند.

کماکان ذهنی با هوای کم و بیش ابری دارم که گاه ناگاه فقط هوایی تازه میگرید و دوباره حبس در گلویش میکند.

هوای گندیده.

اما باز هم نزدیک به بهار شده ایم. این هوای پر از اندوه و غم را به گذرای زمان می سپاریم. میخواهیم به جایی برویم که نزدیک شود. 

پوست اندازی رنگین امسال فرخنده...